Από τον προσωπικό λογαριασμό του στο facebook
Η κρίση «ευκαιρία»
Με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης έχουν κοπεί όλες οι κοινωνικές παροχές, ήταν φυσικό κάποια στιγμή να ακουμπήσει και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο με αποτέλεσμα το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο σήμερα να βρίσκονται σε πολύ άσχημη κατάσταση ιστορικές ομάδες, να ασφυκτιούν και να είναι στα πρόθυρα της διάλυσης. Όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της πανδημίας, αλλά και μιας πάγιας κατάστασης που επικρατεί όλα αυτά τα χρόνια, με την υποχρηματοδότηση του ερασιτεχνικού ποδόσφαιρου.
Με το lockdown, αρπάζοντας την ευκαιρία το κυβερνητικό κόμμα και κατά συνέπεια η ελληνική ολιγαρχία, και δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο, και προσπαθούν να κάνουν την κρίση «ευκαιρία». Αυτό που στην πραγματικότητα εννοούν είναι η άσκηση μιας πολιτικής που θα ευνοήσει (κι άλλο) τα δικά τους συμφέροντα. Η στρατηγική επιδίωξη της κυβέρνησης δεν είναι κάθαρση, ή διαφάνεια και δικαιοσύνη όπως ευαγγελίζεται, αλλά οι πόροι για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο να έχουν ως κύρια πηγή την ανταποδοτικότητα και να μην υπάρχει καμία κρατική χρηματοδότηση.
Στόχος στους είναι η προώθηση του μοντέλου (αθλητισμός – επιχείρηση -τουρισμός). Η συγκέντρωση αυτής της δραστηριότητας σε λίγα χέρια αποτελεί βασική επιδίωξη, που τα τελευταία χρόνια εκφράζεται πιο έντονα με τις συγχωνεύσεις αρκετών σωματείων. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του πρώην υφυπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού Γ. Νικητιάδη, μέσα στην κρίση: «Γήπεδα, στάδια, κολυμβητήρια; Να μάθουν να παράγουν και χρήμα. Μπορούν να το παράξουν».
‘Η του Ευ. Βενιζέλου ότι ο αθλητισμός «είναι και μία πολύ σημαντική οικονομική διάσταση – είναι ο αθλητισμός που δημιουργεί τη λεγόμενη βιομηχανία του ελεύθερου χρόνου». Ή του τέως προέδρου της ΕΠΟ, Γιώργου Γκιρτζίκη το 2015 όταν δήλωσε ότι ο αθλητισμός πρέπει να προσαρμοστεί στους κανόνες στης αγοράς. Ή του πρώην υφυπουργού Αθλητισμού, Γιώργου Βασιλειάδη για το νέο μοντέλο «βιομηχανία θεάματος άθλησης και χαράς». Το κράτος έχει αποσυρθεί εντελώς από την συνταγματική του υποχρέωση να παρέχει δωρεάν αθλητισμό στις όλο και πιο αυξανόμενες σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Είναι φανερό πλέον για το μόνο κομμάτι του αθλητισμού για το οποίο ενδιαφέρονται είναι αυτό που παράγει κέρδος, γι’ αυτό άλλωστε βλέπουμε ότι μόνο στην SL1-SL2 και την Basket League συνεχίζεται αδιάκοπα το πρωτάθλημα, κι αυτό γιατί υπάρχουν τηλεοπτικά συμβόλαια, χορηγίες κ.λπ. Για τις άλλες κατηγορίες και κάτω, δυστυχώς θεωρούμαστε ερασιτέχνες για το κράτος, άρα είμαστε κόστος. Όλο αυτό το διάστημα αποχής από τον αθλητισμό μπορεί να είναι καταστροφικό για έναν αθλητή, τόσο για τη σωματική όσο και για την πνευματική υγεία του, πόσο μάλλον για ένα παιδί που ο αθλητισμός παίζει τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξή του, ώστε να μάθει να συνεργάζεται, να αγωνίζεται για να πετύχει ένα στόχο. Αν το πάρουμε αυτό από τα παιδιά, άραγε σε τι λύσεις θα στραφούν;
Το κράτος αποδεικνύεται ικανότατο και αποτελεσματικότατο όταν πρόκειται για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κεφαλαίου. Ανήμπορο και αρνητικό όμως είναι να προστατέψει ακόμα και τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων σε περιπτώσεις μικρών ή μεγάλων καταστροφών.
Αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται για «ανικανότητα του κράτους», αλλά για συνειδητή ταξική επιλογή υπηρέτης των συμφερόντων του κεφαλαίου, που είναι ασύμβατα με τις λαϊκές ανάγκες. Όλοι θέλουμε ανάπτυξη και βελτίωση του πρωταθλήματος. Το ζήτημα είναι για ποιον; Βελτίωση του πρωταθλήματος και ανάπτυξη σημαίνει σύγχρονα γήπεδα και υποδομές με χώρους εκγύμνασης, στελέχωση, προσωπικό, σημαίνει κάλυψη όλων των δαπανών του τοπικού πρωταθλήματος όπως διαιτητές, γιατρούς, προπονητή από θεσμοθετημένο κονδύλι της ΕΠΟ και της ΓΓΑ.
Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για ένα ασφαλές άνοιγμα στον αθλητισμό, παίρνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες κάθε αθλήματος, αρκεί η πολιτεία να αναλάβει το κόστος, όπως οφείλει, για εβδομαδιαία τεστ και όλα τα απαραίτητα μέτρα, που τα σωματεία τήρησαν στο ακέραιο όσο λειτουργούσαν εν μέσω πανδημίας. Ο ρόλος ενός αθλητή δεν πρέπει να είναι μόνο εντός γηπέδου. Με το ίδιο πάθος που αγωνιζόμαστε, έτσι πρέπει και να διεκδικούμε.
Διατηρώντας ανοικτό μέτωπο και αντιπαράθεση στη λογική της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, όλοι μαζί μπορούμε όχι να βοηθήσουμε κάθε επιχειρηματία για να μας πουν μετά πως «όλοι μαζί τα φάγαμε». Μπορούμε απλώς να σταματήσουμε να τρώμε το παραμύθι κι αφού τραβήξουμε τη σωστή διαχωριστική γραμμή να καταφέρουμε όλοι μαζί να γυρίσουμε την πλάτη στους συνυπεύθυνους που προσπαθούν με φιέστες να κρύψουν το ολοκληρωτικό σάπισμά τους, να τους γκρεμίσουμε και να χτίσουμε μια κοινωνία στο ύψος των αναγκών και των ονείρων μας.
Εσύ αποφασίζεις.
