Έφυγε από τη ζωή ο αδελφός του Ανδρέα Φούρα, Δημήτρης

Ποιος ήταν ο Δημήτρης (Jim – Demetrios) Φούρας

Δημήτρης Φούρας. (Jim – Demetrios Fouras)
Το 2014 τιμήθηκε από τη βασίλισα Ελισάβετ ως μέλος του τάγματος τιμής της Αυστραλίας ως υπέρμαχος της νεολαίας , των αστέγων και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Βουλευτής του Εργατικού κόμματος 1977 -1986, πρόεδρος της βουλής του Κουίνσλαντ 1990 -1996 , μέλος το Κοινοβουλίου στην εκλογική περιφέρεια Ashgrove 1989- 2006.
“Ο αδερφός μου ο Δημήτρης δεν ήταν μόνο αυτά .Ήταν έξυπνος και αντισυμβατικός” σημειώνουν τα αδέλφια του.

Γεννήθηκε στο Μάνεσι Καλαβρύτων, γιο ανθυπολοχαγού του Ελληνικού στρατού και αγωνιστή της αντίστασης. Ο πατέρας του τον έστειλε να ζήσει σε συγγενείς του και μετανάστευσε στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας σε ηλικία 10 ετών με τον αδελφό του. Οι γνώσεις του στα αγγλικά ήταν φτωχές και ήξερε λιγότερες από 100 λέξεις. Έλαβε τη β’θμια εκπαίδευσή του στο και του απονεμήθηκε το βραβείο χημείας του σχολείου.

Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ και αποφοίτησε με Bachelor of Science (1963) και Bachelor of Economics {1972}. Ο Φούρας ήταν ερευνητής χημικός και στη συνέχεια οικονομολόγος μάρκετινγκ στο Τμήμα Πρωτογενών Βιομηχανιών. Εντάχθηκε στο εργατικό κόμμα το 1964. Ο Φούρας ήταν ενεργός για την προώθηση των εργατικών δικαιωμάτων και διαμαρτυρόταν για τη διάδοση των πυρηνικών όπλων.
Ο Φούρας δραστηριοποιήθηκε πολιτικά το 1975 μετά την απόλυση του Gough Whitlam. Αργότερα έγινε φίλος με τον Gough Whitlam που άνοιξε την πρώτη πολιτική εκστρατεία του Fouras. Το 1977, ο Φούρας εξελέγη στη Νομοθετική Συνέλευση του Κουίνσλαντ ως μέλος των Εργατικών για το Νότιο Μπρίσμπεϊν. Ήταν ειλικρινής υποστηρικτής κατά του Απαρτχάιντ και οργάνωσε αποκλεισμούς από συνδικαλιστικές οργανώσεις κατά του καθεστώτος στη Νότια Αφρική. Ήταν εκπρόσωπος της πρόνοιας του Εργατικού κόμματος και σκιώδης υπουργός φυλακών. Ο Φούρας κράτησε την έδρα μέχρι το 1986, όταν ηττήθηκε για προεπιλογή από την Anne Warner. Στη συνέχεια εργάστηκε ως επίτροπος ανθρωπίνων δικαιωμάτων ερευνώντας τους άστεγους στην Αυστραλία. Επέστρεψε στη Συνέλευση το 1989, κερδίζοντας την έδρα του Ashgrove, την οποία κράτησε μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2006. Ο Φούρας ήταν Πρόεδρος της Νομοθετικής Συνέλευσης από το 1990 έως το 1996.
Η θητεία του Φούρα ως Προέδρου θα είχε τελειώσει νωρίτερα το 1995, όταν δεν διορίστηκε εκ νέου από την κοινοβουλευτική ομάδα των Εργατικών ως υποψήφιος Πρόεδρος, επιλέγοντας αντ’ αυτού τον Χένρι Παλάςτσουκ. Το κόμμα είχε μόλις επανεκλεγεί στην κυβέρνηση στις πολιτειακές εκλογές του Κουίνσλαντ το 1995 με πλειοψηφία μιας έδρας.

Η απόρριψη του Φούρα ως Προέδρου από τους συναδέλφους του στο ALP δημιούργησε την προοπτική επανεκλογής του με την υποστήριξη του Συνασπισμού, καθώς θα είχε τα νούμερα για να κερδίσει τον Palaszczuk στο βήμα της Βουλής.

Φοβούμενος αυτό το αποτέλεσμα, το ALP απέσυρε την υποψηφιότητα του Palaszczuk για Πρόεδρο και ο Φούρας επανεξελέγη με την υποστήριξη των συναδέλφων του στο ALP. Κατά την επανεκλογή του ως Πρόεδρος, ο Συνασπισμός υποστήριξε ότι ακόμη και αν το ALP δεν είχε ανατρέψει την απόφασή του για τον Φούρα, θα είχε επανεκλεγεί έναντι του Palaszczuk, όχι μόνο με την υποστήριξη του Συνασπισμού αλλά και ορισμένων βουλευτών του ALP. Ο ισχυρισμός ότι ορισμένα μέλη του ALP θα είχαν σπάσει τη γραμμή του κόμματος για να στηρίξουν τον Φούρα αμφισβητήθηκε από το ALP.

Κατά τη διάρκεια αυτής της ανανεωμένης θητείας ως Προέδρου, η Ανεξάρτητη Λιζ Κάνινγκχαμ τάχθηκε ως επί το πλείστον στο πλευρό του Συνασπισμού στις κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες. Με την κυβέρνηση να έχει πλειοψηφία μιας έδρας, σε εκείνες τις περιπτώσεις ο Φούρας ως Πρόεδρος έπρεπε να χρησιμοποιήσει την υπερισχύουσα ψήφο του προκειμένου η κυβέρνηση να κερδίσει τη διαίρεση. Η υπερισχύουσα ψήφος του Φούρα δεν είχε απαιτηθεί προηγουμένως επειδή πριν από τις εκλογές του 1995 η κυβέρνηση είχε πλειοψηφία 19 εδρών.

Τον Φεβρουάριο του 1996, το ALP έχασε την πλειοψηφία της μιας έδρας μετά την ήττα των ενδιάμεσων εκλογών του Mundingburra και η κυβέρνηση Γκος παραιτήθηκε από την επιτροπή της. Ο Φούρας παραιτήθηκε επίσης από Πρόεδρος. Πέρασε το υπόλοιπο της κοινοβουλευτικής του σταδιοδρομίας ως αντιπρόεδρος μέχρι τη συνταξιοδότησή του στις εκλογές του Κουίνσλαντ το 2006.