iView
Σε λίγες ημερες έρχονται Χριστούγεννα. Η αγαπημένη γιορτή κάθε παιδιού. Τα περισσότερα αυτή την περίοδο θα γράψουν γράμμα στον Άγιο Βασίλη, θα ζωγραφίσουν ταράνδους, θα τραγουδήσουν, θα χτυπήσουν τα τρίγωνα για τα κάλαντα και θα χαρούν με τις οικογένειες τους τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Τα περισσότερα εκτός από εκείνα που δεν στάθηκαν τόσο τυχερά, όπως η μικρή Όλγα, η οποία έχασε τη ζωή της πριν λίγες ημέρες με τον πιο απάνθρωπο τρόπο.
Η 8 ετών Όλγα είναι το κοριτσάκι που παρέσυρε η πόρτα εργοστασίου στο Κερατσίνι πριν λίγες ημέρες. Η μικρή Όλγα στεκόταν εκείνο το απόγευμα μπροστά στη βαριά πόρτα, την ώρα που εκείνη έκλεινε. Σε σχετικό video που κυκλοφόρησε φαίνεται το μικρό κορίτσι να βάζει το χέρι της μπροστά στην πόρτα, πιστεύοντας – ισως- ότι λειτουργεί με φωτοκύτταρο. Είδε ότι η πόρτα δεν σταματά. Έκανε ένα βήμα πίσω και στη συνέχεια έφυγε με φορά προς τα εμπρός. Δεν πρόλαβε. Επί 20 λεπτά το κοριτσάκι πάλευε για να αναπνεύσει, ανάμεσα στα κάγκελα. Ωστόσο, κανείς δεν την έβλεπε ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε μέχρι να δούμε το video που δημοσίευσε το Star channel.
Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν τη θλίψη που προκαλούν αυτές οι εικόνες, που θα έκαναν ακόμα και τον πιο σκληρόκαρδο άνθρωπο να δακρυσει.
Εργάτες, υπάλληλοι, οδηγοί, διάφοροι πεζοί περνούσαν δίπλα από το παιδί και έφευγαν, το ίδιο και αυτοκίνητα που σταματούσαν για δευτερόλεπτα και στη συνέχεια αποχωρούσαν, σαν να μην είδαν το παραμικρό, αφήνοντας την 8χρονη να ξεψυχήσει. Κάποιος μάλιστα έφτασε στο σημείο να κλωτσήσει το κοριτσάκι για να δει αν είναι ζωντανό.
Ο γνωστός συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ σε μια ανάρτησή του περιγράφει όλα όσα μπορεί να σκεφτόταν το μικρό κοριτσάκι την ώρα που ο αέρας στον οργανισμό της λιγόστευε και οι ενήλικες γύρω της, εκείνοι που έπρεπε να την προστατεύσουν, αδιαφορούσαν.
Τα λόγια του μαχαίρια στις καρδιές όλων – κυρίως εκείνων που την ώρα που ένα παιδί τους χρειάζοταν έδειξαν το πιο σκληρό πρόσωπό τους.
«”Γυφτάκι” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.
Πρώτα, φοβήθηκα. Τρόμος, πανικός! Παγιδεύτηκα!
Ο φόβος είναι αόρατος.
Εγώ;
“Γυφτάκι,” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.
Έπειτα, πόνεσα. Πόνος φριχτός, στο στήθος, στα πλευρά!
Ο πόνος είναι αόρατος.
Εγώ;
“Γυφτάκι,” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.
Ύστερα, δεν μπορούσα να ανασάνω. Πνίξιμο, πνίξιμο, αέρα!
Η ανάσα είναι αόρατη.
Εγώ;
“Γυφτάκι,” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.
Ώρα πολλή με προσπερνούσαν: “Γυφτάκι, γυφτάκι, γυφτάκι”.
Στο τέλος, πέθανα.
Τουλάχιστον, τέλος ο πόνος, ο φόβος. Τέλος η πνοή.
Ο θάνατος είναι αόρατος.
Εγώ;
Εγώ, νομίζω, δεν θα προσπερνούσα».
